«از ساعت ۳ بعد از ظهر روز ۲۷ فروردین ۱۳۴۱ در جادۀ چالوس ـ کرج باران و تگرگ، ناگهان از راه رسید و بی امان بارید. بارش که تمام شد همه جا را آب فرا گرفته بود. سیل که به راه افتاد نه فقط جاده که تا شعاع ۸ کیلومتر کوه‌های کنار جاده را شست و کمی پایین‌تر با ریزش صخره ها و رسوب گل و لای، راه شمال به کرج بسته شد.
در دوران کهن، اقوام آریایی در فلات کنونی ایران نمی زیستند. اُسطوره های کهن ایرانی نخستین زیستگاه آریاییان را سرزمینی یاد میکند یخبندان، با شبهای بلند ششماهه؛ جایی که از آسمانش «پر» (برف) میریخت، چنان که چشم جایی را نمیدید و زمین و آسمان از این پرها آکنده بود. جایی در کنارۀ بالای رود «ینی سی»، در جنوب سیبری، که سرمایی فرساینده و کشنده بر آن چیره بود؛ جایی که توفانهای سهمگین و یخبندانهای همیشگیِ آن هر جنبنده یی را نابود می کرد و هیچ موجود زنده یی تاب ماندن و پایداری در برابر آن را نداشت.
