در شرایط اختناق آمیز و سرکوبگرانه یی که یک نظام دیکتاتوری بر جامعه تحمیل می کند، جستجوی راهها و شیوه های مؤثر و هوشمندانه برای مقابله، یکی از ضرورت های مبرم و همیشگی برای مبارزان؛ خاصه روشنفکران استبداد ستیز؛ می باشد.

بیش از سه دهه است که تحرکات نا جوانمردانه رژیم علیه مهمترین دشمن موجودیت خود، که همانا جنبش سازمان یافته مردم ایران است، لاینقطع ادامه یافته است.

داد و فریادهای اخیر متولیان رژیم آخوندی و بویژه سخنان شیخ حسن روحانی و یا ماله کش اعظم نظام در سیاست خارجی، مبنی براینکه طرف های مقابل «هیچ غلطی» نمی توانید بکنند، خود بهترین ادله بر هراس و وحشت دیکتاتوری مذهبی از راه افتادن «مکانیسم ماشه» در شورای امنیت ملل متحد می باشد.

بتازگی می‌بینیم که چطور رژیم وحشی و خونخوار آخوندی بار دیگر و با ترفندی قدیمی با استفاده از به اصطلاح خانواده های مجاهدین «از همه چیز خود در راه آزادی گذشته» را عَلَم کرده و همراه با مزدوران خارجه نشین و البته پُر از باد در غبغب در ادعای اپوزسیون رژیم.. به جان مجاهدین در اشرف ۳ افتاده است که گویا فرزند شیرخواری را در سن سی... چهل سالگی از مادرش با زور و اجبار جدا کرده اند و اشکی نیست که در این راه نریزند و اپوزسیون نمایی نیست که از غم این شیرخوار سی... چهل ساله شب را تا به سحر برای نجاتش با تماس با وزارت اطلاعات رژیم سپری نکرده باشد....

دروغ و تزویر و وارونه گویی آخوندهای حکومتی در نشان دادن تصویری غیر واقعی از انسجام درونی نظام در برخورد با ویروس کوید ۱۹، نمایشی کمدی تراژیک را به صحنه آورده که دستمایه لطیفه های فراوان در سایتها و شبکه های اجتماعی شده است.